2011 Tatil Rehberi (Dudullu)

Merhaba. Biliyorsunuz yaz geldi, ben de bu yaz müthiş bir ortadoğu kenti olan Dudullu'nun güzelliklerini görmek için sırtımda backpackimle yola koyuldum. Bildiğimiz ya da bilmediğimiz gibi Dudullu 2 bölgeden oluşuyor: Aşağı ve Yukarı Dudullu. Güvenlik sebebiyle Yukarı Dudullu'yu tercih etmenizi öneriyorum.

Öncelikle İETT'nin Dudullu'ya her gün seferi olduğunu belirtmek isterim. Kadıköy'den kalkan körüklü otobüsler aracılığıyla Dudullu'ya gidebilirsiniz. İmkanınız varsa önceden rezervasyon yaptırmanızı öneririm, zira otobüslerde ayakta bile yer bulamıyorsunuz. Yolculuk yaklaşık 3 saat sürecektir. Dudulluluların çocuk sevgisi daha yolculuk sırasında anlaşılıyor, her kadının kucağında en az 4 çocuk olduğunu gözlemleyeceksiniz. Bütün bu çocukları aynı koltuğa oturtarak adeta bir sivil itaatsizlik örneği sergiliyorlar.

• Dudullu'nun dokusu bizim Fikirtepe'ye çok benziyor aslında. Yabancılara karşı biraz kapalılar, size tip tip bakacaklardır. Bu durumu en aza indirgemek için, kapalı ve renksiz kıyafetler tercih etmelisiniz.
  
  Yukarı Dudullu'ya vardığınızda kalacak bir yer bulmanız gerekiyor. Konforunuza düşkünseniz Betül Acar'ın evinde konaklayabilirsiniz. Alt kattaki anneanne servisiyle size daima en leziz yemekleri sunacaklardır. Evin ayrıca büyük bir kütüphanesi ve sınırsız internet hizmeti de bulunuyor. Modeminizi getirmeniz karşılığında. Sizin için hazırlanmış dolapta çeşitli içkiler de var, yok değil (aman kimseye söylemeyin).
  
  Yerleştikten sonra biraz etrafı gezebilirsiniz. Dudullu sokaklarında yürürken buradaki insanların hayvan sevgisine şahit olacaksınız. Her çatıda en az 2 köpek bağlı, bir de balkonlarda yer yer kartal hayvanının heykeli görülüyor.
  
  İMES sanayi sitesi de Dudullu'da bulunuyor. İç içe geçmiş cami ve fabrika motiflerini barındıran İMES sanayi sitesi logosu karşısında büyüleneceksiniz. Sanıyorum ki burada rönesans ve sanayi devrimine gönderme yapılmış.
  
  Ve yorucu bir günün ardından eve dönme vakti geldi. Tekrar 20D'ye bineceğim için içimde bir heyecan... Çocuklar ağladıkça anneleri onları dövüyor, anneler dövdükçe çocuklar ağlıyor. İşte böyle bir curcuna içinde Fikirtepe'ye dönüyoruz. Sanki hiç gitmemişiz gibi...
  
  Ha, soranlara Dudullu demekten çekinenler için ipucu: Ümraniye'deydim diyebilirsiniz, kötünün iyisi sayılır.
  
  
  
  

kendi düşen ağlamaz

DİKKAT. BU YAZI HOBİ FİKİRLERİ İÇERİR. HOBİ, ZARARLIDIR. UMUTLARINIZI YOK ETTİĞİ GİBİ CÜZDANINIZI SÖMÜRÜR.
Örnekleri için: http://dairebesinmaceralari.blogspot.com/2010/11/yeni-hobimiz.html
(Ayrıca ''biz bir şey çalmak istiyoruz ama ne olduğunu bilmiyoruz'' diyerek Karaköy'deki müzik enstrümanları satan dükkanlarda saatlerce gezdikten sonra tahta flüt almıştık. O flütler şu an odamızın en gizli ve tozlu köşelerinde yatıyor.)


Merhaba. Hobinin ne kadar zararlı bir şey olduğunu çok iyi bilen biri olarak, bir hobi edinme hevesine yine kurban gittim diyebiliriz. Önceleri çok masum hobi fikirlerim vardı, mevye kasalarından kitaplık yapmaya başladım. Biraz araştırınca meyve kasalarından masa, tepsi, raf vb bir çok şey elde edilebileceğini gördüm. Bunlar zararsız hobilerdir, dikkat etmenize gerek yok, masrafsızdır ve geri dönüşüm güzel bir olaydır. İş nerede çığırından çıktı dersiniz? Tabi ki 10marifet sitesini incelemeye başladığım zaman. Biraz Derya Baykal vari bir oluşum olmasına rağmen, 348984 sayfada bir güzel fikirler çıkabiliyor. Neyse, işte böyle boş boş dolanırken çok ilgimi çeken bir şey buldum. Malzemelerini tedarik ettiğim anda işe koyulacağım ve ne olduğunu ancak başarılı olduğum zaman açıklayacağım ki sonradan ''noooldu senin ... işi?'' diye geyikler dönmesin. Ha bir de sakın bunları evde denemeyin.

Ölümden Nasıl Döndüm

Merhaba. Bildiğiniz gibi Mersin/Akkuyu'daki nükleer karşıtı kamptaydık, 6 gün orada kaldık ve döndük. Kamp boyunca, Mersin'in eşi benzeri bulunmayan sıcaklığı nedeniyle, her gün kafamıza güneş geçti ve ter bezlerimiz yoğun bir egzersize tabi tutuldu. Deniz sıcaklığı yaklaşık 60 derece olduğu için yüzmek de pek bir işe yaramadı. Sıcaktan fırsat bulduğumuz zamanlarda köye gittik, tek tek her kapıyı çaldık, zaten bizi geçen sene kurduğumuz güneş panellerinden tanıyorlardı. Güneş panellerini kurarken çektiğimiz belgeselin gösterimini yaptık, nükpirin dağıttık. Ama kampa yine benim salaklığım damgasını vurdu. Yıllardır beni bir kez bile ısırmayan, dost bildiğim sivrisinekler, Mersin'de kafayı yedi ve her yerimi ısırdı. Ben de bu nedenle her gün ilk yardım çantasındaki kremleri sürdüm. Son gece yine ilk yardım çantasını alıp bir kenara çekildim ve içinde tentürdiyot olduğunu düşündüğüm, ama aslında amonyak olan şişeyi açıp kokladım. Koklamamla beynimin erimesi bir oldu. Bazıları ''beyne tazyikli su verilmesi gibi bir duygu'' diye tanımlıyor fakat bana göre beynimi çıkardılar, bıçakla paralel çizgiler halinde kestiler, sonra iğneler batırdılar ve kafama geri yerleştirip üstüne bir şişe kolonya boşalttılar, nefesimkesildi.Ciğerlerime hava doldurmaya uğraşırken ''böyle de ölünmez ki ama ya'' diye düşünmeye nasıl vaktim oldu bilemiyorum. İyileştikten sonra toplu olarak Özay'a bu konudan bahsetmeme kararı aldık. Ben bir yandan google'a ''amonyak koklamak'' falan yazarken, bir yandan da Özay'a ''facebookta takılıyorum numarası'' çekmek zorunda kaldım. Aklımda acaba ölecek miyim sorusu varken, bir yandan Can Gölpınarlı'nın kimle sevgili olduğuna bakıyordum bağrım yana yana. En sonunda google 48 saat içinde ölebileceğimi söyledi, ben de Özay suçluluk çekmesin diye gidip olayı anlattım. Özay uyumamam gerektiğine karar verdi, ben de Özay ve Hasan'ın bana baktığını düşünerek huzurla sırt üstü uzanıp yıldızları seyrettim. 4 saatlik bir astronomi seyri sonunda Özay ve Hasan'ın horlamakta olduğunu fark ederek uyumaya karar verdim. ''Saatimi kurayım da gece uyanıp ölmüş müyüm diye kontrol edeyim'' dedim ama kurmama gerek kalmadı. Biyolojik saatim tam bir çalar saat gibi işleyerek her rüzgar estiğinde beni uyandırdı ve yaşıyor muyum diye kontrol etme şansım oldu. Şimdi anketlerde sorulan ''have you ever had a near-death experience'' sorusunu gönül rahatlığıyla yanıtlayabilirim. Bu kadar maceradan sonra herhalde herkes aynı fikirdedir: KURDURTMAYACAĞIZ!

Fatura Şiiri

Merhaba, bugün içinde bulunduğumuz durumu anlatmak için bir şiir yazdım. Birlik ve beraberliğe en çok ihtiyaç duyduğumuz bir gündeyiz...

Eski yuvamızda

Rutubet her yandaydı

Tavan, zemin ve kapı

Rutubet her yeri sardı.

Aradık ve taradık

Yeni bir eve çıktık

Eğitim mahallesini

Neş'emizle biz sardık.

Güzel evimizde

Yaşıyoruz çok kişi

Teras, mutfak ve banyo

Seviyoruz bu evi.

Ama kara bulutlar

burada buldu bizi

faturalar birikti

düşünmediydik bu işi.

Gaz ısınma ve suyu

Aylarca ödemedik

Paraları savurduk

Faturayı unuttuk.

İgdaş Ayedaş ve İski

Buldu evin izini

Şimdi ne yapacağız

Bok içinde yüzenzi.

Yaz başlayınca, içgüdüsel olarak işe girdik!

Merhaba! Ben geçen hafta yeni bir işe başladım. İş ararken kendimi böcek gibi hissediyorum. Gidip iş görüşmesi yapıyorsun, giydiğin şeye, saçına, çorabına falan dikkat etmek zorundasın. Ben de bu prezantabl görünme işini bir türlü beceremiyorum. Yani bana kalırsa ben aşırı prezantabl bir insanım fakat 'onlara' göre pek de öyle değil işte. Ayrıca çok geriliyorum iş görüşmesinde, benimle görüşen kişinin her zaman kendini benden çok çok üstün gördüğünü hissediyorum, çoğunlukla öyledir zaten ama gereksiz bir şekilde 'bu görüşme benim için hiç de önemli değil' imajı çizmeye çalışıyorum. Tabi 'öyle değilse neden buradasın gerizekalı' deme hakları da olduğu için, salak gibi kalıyorum. Bir de alınmak istemediğim işler var, can sıkıntısından bir bankaya başvurduğum olabiliyor mesela, ya da bir call centre'a. Sonra beni aradıkları zaman da ''Haa.. öyle mi yapmışım? Yok ben aslında istemiyorum'' deyip kapatıyorum ve sonra da oralarda çalışmadığım için çok mutlu oluyorum. Geçenlerde Çiğdem bir işe başvurdu ve başvurduğu yerden ses çıkmadı uzun süre. Daha sonra bu şirketten birileri Çiğdem'den yaz dönemi için yardım istedi ve o da reddetti. Telefonu kapattıktan sonra da o şirketi batırmış, herkesin ağzına sıçmış gibi hissetti. Benimki de böyle bir şey sanırım. Neyse, Af Örgütü'nde yüz yüzeye başladım. Kadına yönelik şiddete son kampanyasından bahsederken ''Biz de eve Moldovyalı bir kadın aldık yardımcı olması için. Hiç Türk kadınları gibi değiller, hizmetini güzel veriyor, eğlenmesini de biliyor, seksüel keyfini de ihmal etmiyor'' diyebilen insanlarla karşılaşıyorsunuz hiç olmazsa. Beyniniz ne alakası var ya diye düşünmeye başlamadan, bir bakmışsınız ki çok şaşırmışsınız ve gülmek için bilmem kaç tane kasınız kasılmış bile. Bir de bunu Fransız Konsolosluğu önündeki Fransızca programı inceleyen, gayet kültürlü ve aklı başında bir adamdan duyunca tadından yenmiyor. Tabi bu işler bir süre sonra beyninizi de yakabiliyor, dikkatli olmak lazım. Zira dün Hasan adlı arkadaşım odaya ''Kadına hayır!'' diye bağırarak girdi!

Kriz Masası

Merhaba. Takip edenler bilir, son dönemde çok büyük bir buhran içindeyiz. Nedeni ise bir zamanlar sevip, güvendiğimiz ev arkadaşımızın bizi sırtımızdan vurması. Evet, Vivienne'den bahsediyorum. Bize inat olsun diye ev bulmasına ve orada kalmasına rağmen, evimizi terk etmiyor ve sadece eşyalarını burada tutuyor. Ben de her gün 'acaba eşyalarını camdan mı atsam, kapının önüne mi koysam, bavuluna mı kussam, gelince kapının arkasına saklanıp ensesine mi şaplatsam' diye düşünüp saçma sapan planlar kuruyorum. Eğer 2 hafta daha kalırsa, akli dengem bozulabilir, cinnet geçirip evdeki herkesi terastan atıp kafama bir kurşun sıkabilirim. Mutlusel'in fikri de anahtar deliğinden biber gazı sıkıp kaçmak. Gördüğünüz gibi hepimiz delirdik sayın okuyucular. Bir tek Beril garibim böyle planlar kurmuyor, o da Vivienne'le pek diyalog içerisinde olmamasından dolayı olabilir.
Eğer siz de bizim halimize acıyanlardansanız, şikayetlerinizi Government of Germany'ye iletebilirsiniz: http://www.bundesregierung.de/Webs/Breg/EN/Homepage/home.html

Avrupa Birliği Giriş Sınavında Nasıl Sıfır Çektik?

Merhabaa! Görüyorum ki vize döneminden beri hiçbir şey yazmamışım. Bu dönem boyunca ne çılgın proceler, ne sansürler döndü, ne düdükler öttürdük mitinglerde, bir sürü şey oldu. Ama asıl daire 7'de neler oldu? Şimdi birlikte bunları inceleyelim. Öncelikle evimize yeni bir isim geldi; Beril Duruk. Bu arkadaşımız evimizde 4. bir oda olmadığından bir perdenin ardında yaşıyor. İlk günlerde perdesi yetişmediği için salonun ortasına kurduğu küçük oda sahnesiyle evimize bir devlet tiyatrosu havası vermişti. Perde takıldıktan sonra da tam oldu; arada perdeyi açıp oyun falan sergiliyor. Kendisiyle iki günde kaynaştık, hemen sarhoş olup facebook duvarlarımıza Müslüm Gürses şarkıları yazmaya başladık. Siz de kendisiyle tanışmak isterseniz, bizim eve buyrunuz.
Son günlerin en çarpıcı olayı ise, Facebook hesabımın hacklenmesi. Hacker arkadaş çok vatansever olduğu için de profil fotoğrafımı Türk bayrağı ile değiştirmiş, ama bayrağın önünde dağ gözlüğü ile poz veren anime bir karakterin olması işi biraz berbat etmiş. Gözlüğün camlarına Türk bayrağı yapıştırılmasıyla biraz kurtarmaya çalışılmış ama bu anime karakter Digimon'dan fırladığı için yine başaramamış. Bence otomobil plakalarının sol köşesine Türk bayrağı yapıştıranların bile daha iyi bir imajı var.
Bunun dışında muhteşem semtimizin altından bir metro geçtiği için 2 gün sularımızı kestiler. Metroya bineceğiz diye evimiz bok koktu. Bir de Almanyadan misafirlerimiz var, çok Avrupa gördükleri için 1. günün sonlarına doğru isyan bayraklarını açıp yüzme havuzuna gitmek zorunda olduklarını bildirdiler. Kurdukları salak alakayı bizim Türk kafamız pek algılayamadı. Zaten Avrupalı oldukları için 'sizde süt var mı, öpüşsek ne olur, domuz eti var mı burada' gibi saçma sapan sorularla ilk günden triplerini atmaya başladılar. Biz de ''öpüşmek yasak, burası seks evi mi'' diye çıkıştık tabi ki. Sonra da Beyoğlu'na gittiler ama sevgilileri artık yan yana oturtmuyorlarmış, karşılıklı bakıştılar. Nasıl rezil olacağımızı şaşırdık.